مطالعۀ رابطۀ اقلیم و آسایش انسان در محیط شهری با استفاده از شاخص فشار عصبی (مطالعۀ موردی: تهران)

شهرنشینی و توسعۀ شهرها همراه افزایش شتابان جمعیت و توسعۀ فعالیت های صنعتی با مصرف بی رویۀ سوخت های فسیلی، آلودگی ها را به شدت افزایش داده که عواقب آن در کوتاه مدت روی بیماری های مختلف و در بلندمدت موجب تشدید برخی نوسانات اقلیمی و تأثیرات زیست محیطی آن، از جمله تغییر دوره های زمانی مطلوب از نظر اقلیم آسایش است. منظور از شرایط آسایش انسان مجموعه شرایطی است که از نظر حرارتی حداقل برای 80 درصد افراد مناسب باشد، به عبارت دیگر انسان در آن شرایط، نه احساس سرما کند و نه گرما. بنابراین، آب و هوای بسیار سرد و گرم برای زندگی مناسب نیست. در این مقاله با استفاده از داده های اقلیمی 30 سالۀ دما، رطوبت نسبی و سرعت باد طی دورۀ آماری (1976- 2005) در ایستگاه های منتخب تهران (مهرآباد، شمال تهران، ژئوفیزیک و دوشان تپه) و با بهره گیری از شاخص فشار عصبی ماه های مطلوب و نامطلوب برای آسایش فیزیولوژی انسان در دو دورۀ 15 ساله تعیین شد. نتایج نشان داد که نواحی شمالی تهران در دورۀ گرم سال ضریب آسایش مناسبی دارند، اما نواحی جنوبی به علت دارابودن ضریب شاخص عصبی بالا در شرایط عدم آسایش قرار دارند. همچنین، در دورۀ سرد نواحی شمالی تهران در شرایط عدم آسایش خنک قرار دارند در حالی که نواحی جنوبی به مراتب شرایط آسایشی بهتری دارند. به طوری که با افزایش روند دمایی در ایستگاه ها انتظار می رود در آیندۀ نزدیک، ماه های سرد شرایط مساعدتری برای آسایش و راحتی فیزیولوژی انسان داشته باشند و متقابلاً در ماه های گرم شرایط عدم آسایش تشدید شود.